“Burası yakında Teksas’a dönecek”, insanların evlerine giren sinema ekranları ve televizyonlara, kovboylar ve Kızılderililerle dolu Amerikan filmlerinin yağmur gibi yağdığı 1960’lar ve 70’lerin bir mirası olarak çağdaş Yunanca’ya girmiş popüler bir ifadedir. Yakında gerilim veya ciddi bir çatışmanın yaşanacağı anlamına gelir.

Muhtemelen bu sözden etkilenen SYRIZA lideri A. Tsipras, Teksas’tan dönüşünden birkaç saat sonra, devlet televizyonundaki işlerinden kovulan grevdeki işçilerin işgal ettiği ERT binasına yapılan polis baskını bahanesiyle, hükümete karşı bir güvensizlik oyu meselesini tartışmaya açtı.

Söz konusu mesele, Yunan Parlamentosu’nda üç gün boyunca tartışıldı. Ancak, A. Tsipras’ın ABD’deki konuşması, bize ardından gelecek hükümete karşı cepheleşme hattı hakkında zaten bir fikir vermiş oldu. Çünkü Tsipras’ın ABD’de kullandığı ifadeler, başka bir yönetim formülüyle olsa bile kapitalist gelişime bağlılık yeminleri ve burjuvazinin Avro Bölgesi ile olan ilişkilerine ve AB ile uyumuna zarar verecek her tür adımın reddiyle doluydu. Bu ifadeler zaten her şeyi açığa vuruyor. SYRIZA’nın iktidara geldiği takdirde Yunanistan’ın fonlarının devam etmesi ve borcun ödenmesi konusunda bir anlaşma yolu arayacağına dair vaatlerinin de ortaya koyduğu gibi… Üstelik çok iyi bilindiği üzere, işçi sınıfının bu borç konusunda hiçbir sorumluluğu yok.

SYRIZA tarafından masaya getirilen, hükümete karşı güvensizlik oyuna dair Parlamento’da yapılan bu üç günlük tartışma boyunca pek çok şey işitildi. Peki insanları etkilemeye yönelik bu çıkışların ve retoriğin ardındaki asıl mesele ve SYRIZA ile hükümet arasındaki tartışmaların amacı ne? Burada işçilerin ve halkın daha iyi anlaması gereken siyasi bir konu var.

ND ve SYRIZA arasındaki çekişme ve tartışmalar aynı çerçeve içerisinde yürütüldü: Hükümet için en uygun kim ve sistemi en iyi yönetecek parti hangisi? Bu yüzden yatırımları kimin daha çok çekeceği veya reddeceği, kimin istikrarsızlık istediği, kimin hukuku ihlal ettiği, kimin gelişmeden yana olduğu vs. hakkında çokça karşı karşıya geliş yaşandı. Yani, hepsinin kapitalist üretim ilişkileri, sermayenin gücü, ülkenin AB gibi emperyalist birliklere katılımı konularının sınırlarını belirlediği, ortak bir stratejik çerçeve içerisinde faaliyet yürüttüğü görülmüş oldu.

Dışa vurdukları mevcut farklılıklar, sermayenin kendi bileşenleri arasındaki çelişkilerden oluştuğu kadar, AB içerisindeki kapitalist devletler arasındaki ihtilaflardan da kaynaklanıyor.

Dolayısıyla tüm bunlar, işçi sınıfının ve halk katmanlarının desteklemesini, harekete geçmesini gerektirmeyen, herhangi bir çıkarlarının olmadığı tartışmalar. Halk karşıtı politik bir hattın kararlı bir şekilde uygulanmasının eşlik edeceği tehlikeleri konuşmaktan korkulmamalı, kapitalist gelişimin hedeflerine hizmet ederek halkın yararına bir çıkış yolu olacağı illüzyonu karşısında boyun eğilmemeli. Halka karşı yürütülen bu sürekli saldırılara verilen tepkinin, söz konusu halk karşıtı politik hattın uygulanmasını hedefleyen güç ilişkilerinin oluşturulmasına dair burjuva parlamentoda yürütülen, çıkmaz tartışmalar arasında yok edilemeyeceği de görülmüş oldu.

SYRIZA’nın, kendi teklifinin Parlamento’da oylandığı sırada, birkaç bin göstericiyi Parlamento dışında toplama konusundaki beceriksizliği, Parlamento’daki tartışmanın bütünün karakteriyle de birleşince; kalitesiz bir “salon oyunu” ya da konusu olmayan, kötü yönetilmiş bir Western filmini akla getiriyor.

Tüm bunların gösterdiği bir şey var: Halk, burjuvazinin politik güçlerinin dayattığı gözdağı, kadercilik ve illüzyonlarla kopuşu sağlayacak kendi gücünü oluşturması gerekiyor. Bu açıdan bugünün konusu, büyük ve gittikçe derinleşen sorunlara odaklı bir mücadele yürütecek ve işçi sınıfını ve dostlarını iktidara taşıyacak bir kopuş ve altüst oluşun yolunu hazırlayacak, dinamik bir işçi sınıfı ve halk muhalefetinin oluşturulmasıdır. Komünistler, işçi hareketini yeniden bir araya getirmek ve halkın birliğini oluşturmak için bu doğrultuda mücadele veriyor. Halkın gelişmelere kendi damgasını vurabilmesinin yegane yolu budur.